Początek. Medynia Głogowska oraz sąsiadujące z nią miejscowości: Medynia Łańcucka, Pogwizdów i Zalesie tworzyły kiedyś duże zagłębie garncarskie, które ze względu na ilość pracowni, osób pracujących w rzemiośle i różnorodność wytwarzanej ceramiki określane było jako największe w Polsce. Wielkie pokłady glin garncarskich, które znajdują się na tym obszarze sprawiły, że dostęp do materiału był tu powszechny, a nieurodzajne gleby nie nadające się do uprawiania rolnictwa na większą skalę zmuszały mieszkańców do poszukiwania innych sposobów na zarobkowanie, którym dla wielu stało się garncarstwo. 

Garncarstwo rozwinęło się tu dopiero w II poł. XIX wieku, choć wcześniej znano już właściwości tutejszej gliny, z której np. w XVIII w. wykonywano dachówki i cegłę. Połowa XIX wieku to powolny schyłek miejskich cechów garncarskich, w tym tych w bliskich Medyni miasteczkach. Spowodowany był rozwojem przemysłu i coraz większą dostępnością naczyń fabrycznych. Tymczasem w małych miejscowościach paradoksalnie właśnie wtedy zaczęło wzrastać zapotrzebowanie na tanią, zgrzebną ceramikę użytkową, co miało związek ze zniesieniem pańszczyzny; chłopi potrzebowali jej do swoich gospodarstw. 

Wielu garncarzy, którzy pracowali w miejskich cechach musiało szukać innej pracy. Niektórzy powrócili do rodzinnych wiosek i otwierali tam własne warsztaty przynosząc nowe doświadczenia i techniki nieznane wiejskim garncarzom. Tak było też w Medyni. Od garncarzy, którzy przywieźli nowe umiejętności szybko zaczęto uczyć się rzemiosła i korzystać z rosnącego popytu na naczynia.

W tradycji ośrodka przyjęło się także, że garncarstwo na tych terenach zapoczątkowane zostało za sprawą księżnej Izabeli Lubomirskiej, która miała sprowadzić do Zalesia rodzinę garncarzy z Kołomyi (obecnie na terenie Ukrainy). Była to rodzina Jurków, specjalizujących się w wykonywaniu ceramiki siwej. Ich potomkowie do dziś trudnią się garncarstwem.